Και τώρα τι; Μετά το θυελλώδες τριήμερο της Βουλής, ορισμένα αυτονόητα δεδομένα επιβεβαιώθηκαν αλλά και μια νέα τομή διαπερνά το πολιτικό σκηνικό. Ως προς το πρώτο, προφανώς η δεδηλωμένη δεν αμφισβητήθηκε. Κάτι που όλες οι μεριές ήξεραν πριν από την έναρξη της συνεδρίασης. Και παρότι πάντα μια πρόταση δυσπιστίας έχει τον χαρακτήρα εν συνόλω αμφισβήτησης της κυβερνητικής πολιτικής.
Ως προς το δεύτερο όμως, η κυβερνητική πλειοψηφία με άλλο συσχετισμό και σύνθεση εισήλθε στην Ολομέλεια την Τρίτη και αλλιώς εξήλθε την Πέμπτη το βράδυ μετά την ψηφοφορία. Το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη μετράει δύο απώλειες. Δύο αποπομπές πιο ειδικά, και μάλιστα στενών του συνεργατών.
Η τραγωδία των Τεμπών εξελίσσεται τελικά σε σταθερό πυροκροτητή πολιτικών εξελίξεων και σε συνάρτηση με την κακή διαχείριση από μεριάς Μεγάρου Μαξίμου μεταφράζεται και συνοψίζει το σημείο καμπής της ίδιας της κυβέρνησης. Οι αποπομπές απλώς διαπιστώνουν ένα ξόρκι στις ευθύνες και τα πλεονεκτήματα της δομής του επιτελικού κράτους επιστρέφουν ως μπούμερανγκ σε μια δίνη με διάρκεια. Οσο ευέλικτο είναι στις αποφάσεις, τόσο ευάλωτο είναι ως προς τις κρίσεις. Στοιχειώδες.
Η κάλυψη στον Κώστα Αχ. Καραμανλή μεταθέτει τον προβολέα στον Πρωθυπουργό. Και τα ερωτήματα του «Βήματος της Κυριακής», όσο παραμένουν ερωτήματα, μορφοποιούνται σε θρυαλλίδα φθοράς για τη ΝΔ.
Όμως το τριήμερο και η επόμενη ημέρα αφορούν προφανώς και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Η συνυπογραφή της πρότασης μομφής δεν συνιστά και σύγκλιση ακόμη. Παρότι ο επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ κ. Φάμελλος στην ομιλία του την Πέμπτη αιτιολόγησε το κοινό κείμενο της δυσπιστίας («κολάζ» το είπε ο Μητσοτάκης) και ως πρελούδιο μετώπου. Το βραχυκύκλωμα με τις δηλώσεις του Νίκου Παππά πως είχε προηγηθεί ζύμωση από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και την υπαναχώρηση, μετά, από τον ίδιο, έδωσε χώρο στην κυβέρνηση να χτίσει ένα επιχείρημα «γλυκιάς συνωμοσίας» με τρίτο εταίρο το δημοσίευμα και με αντιπολιτική επίθεση στα «συμφέροντα» (που δεν κατονομάζει). Ο Τύπος όμως είναι Τύπος και οι κυβερνήσεις κυβερνήσεις. Και ξέρουμε καλά τι σημαίνει ή πώς εξηγείται όταν οι κυβερνήσεις τα βάζουν με τα ΜΜΕ.
Οι στρατηγικές των κομμάτων
Επικεφαλής πάντως της πρωτοβουλίας αμφισβήτησης της κυβέρνησης ήταν άλλος. Και τη θέση της «σκιώδους αξιωματικής αντιπολίτευσης» ανέκτησε ο Νίκος Ανδρουλάκης. Αυτό δε σε ένα μομέντουμ που ως τώρα δεν το έλεγες και καλό για το ΠΑΣΟΚ. Και με τον ΣΥΡΙΖΑ σε παράσταση σταθερής ανθεκτικότητας βάσει όλων των τελευταίων μετρήσεων.
Το μπρα ντε φερ της Βουλής βέβαια περισσότερο επιβεβαιώνει μια ολική επαναφορά του πολιτικού συστήματος σε θέση μάχης και πόλωσης ενόψει της ευρωκάλπης. Και εδώ δεν θα δοκιμαστεί απλώς η κυβέρνηση με τα κενά στις απαντήσεις της για τα Τέμπη ή στα επιμέρους ρεύματα δυσαρέσκειας που μοιάζουν να ενοποιούνται. Θα δοκιμαστεί και η αντιπολίτευση. Με βεβαιότητα το Μέγαρο Μαξίμου θα το πάει με όρους διλήμματος. Ή πάνω στο αδύναμο σημείο της Κεντροαριστεράς. «Θέλετε σταθερότητα ή όχι;».
Η εναλλακτική για κυβέρνηση δεν έχει σχηματοποιηθεί και σε μια παράφραση του ερωτήματος που έθεσε ο Πρωθυπουργός στην καταληκτική του ομιλία στη Βουλή την Πέμπτη, «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο», οι φιλοκυβερνητικοί απαντούν με βεβαιότητα και αυτοπεποίθηση. Και παρά τον καταλληλότερο «κανένα» που ακολουθεί τον Μητσοτάκη στις απαντήσεις των δημοσκοπήσεων. Ή μάλλον και λόγω αυτού.
Η νέα πραγματικότητα
Οι λιγότερες από 75 ημέρες που απομένουν για την 9η Ιούνη και τις κάλπες θα είναι μαραθώνιος για δρομείς με αντοχή. Η πόλωση της Βουλής θα είναι ο πρόλογος και προφανώς δεν θα υπάρχει πολιτική δύναμη που θα θέλει την «ειρήνη».
Τα χαρακτηριστικά της κάλπης, το ρήγμα στην κυβέρνηση, τα κοινωνικά ρεύματα που θέλουν να στείλουν τα δικά τους μηνύματα θα είναι πολλαπλασιαστές μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας. Θα προλάβει η κυβέρνηση να επουλώσει τις πληγές της; Θα προλάβει η αντιπολίτευση να φτιάξει παράσταση κυβέρνησης; Το ένα συναρτάται από το άλλο. Με το στοιχείο της έκπληξης πάντα να καραδοκεί.