Είναι αλήθεια πως εδώ και κάμποσους μήνες ο Φώτης Ιωαννίδης είχε προσπεράσει στην ιεραρχία της εθνικής τόσο τον Παυλίδη όσο πολύ περισσότερο τον Γιακουμάκη. Απλά, λίγοι το συνειδητοποιούσαν, προφανώς επειδή ακόμη ο φορ του Τριφυλλιού δεν έκανε το μεγάλο «μπαμ».
Ηταν, όμως, βασικός τόσο στο 5-0 επί του Καζακστάν τον περασμένο Μάρτιο, όσο και στο παιχνίδι που πόνεσε την ομάδα ένεκα του αποκλεισμού, αυτό στην Τυφλίδα με τη Γεωργία. Στην ενδεκάδα ο στράικερ και λίγο μετά, με τη Γερμανία στο εκτός έδρας φιλικό.
Τότε, γιατί όλος αυτός ο ντόρος με τον Ιωαννίδη; Ας αφήσουμε κατά μέρος τα όσα ακούστηκαν για τη μεταγραφή του. Το ζητούμενο για έναν παίκτη, σχετίζεται κυρίως με τα πεπραγμένα του στο χορτάρι. Η δε μετάλλαξη του Ιωαννίδη τον τελευταίο χρόνο και δη τους τελευταίους μήνες, ασφαλώς και αποτελεί θέμα συζήτησης. Το πώς εξελίσσεται σε τοπ επιθετικό, είναι κάτι που μοιάζει με γοητευτική ιστορία.
Προσοχή: δεν ξεχωρίζει πλέον στα μέρη μας, αλλά η άνοδός του αφορά συνολικά στο πώς πάει να μπει στο κλαμπ με τα ηχηρά ονόματα και έξω από τα ελληνικά σύνορα. Στο ματς με την Ιρλανδία χαιρόσουν να παρακολουθείς τον Ιωαννίδη, όχι μόνο να επιχειρεί να βρει δίχτυα παίζοντας κυρίως στο «κουτί», αλλά να γυρίζει πίσω στην άμυνα, να δέχεται τη μπάλα λίγο κάτω από το κέντρο, με χορευτικό στυλ να επιδιώκει το ξεμαρκάρισμα και τη συνεργασία και πάνω απ’ όλα να μοιράζει καλά το παιχνίδι, λες και πρόκειται για ταλαντούχο μέσο.
Εδώ ας προστεθεί η προσωπικότητα που καταθέτει και ένα στυλ που λέει «έχω τόνους αυτοπεποίθηση». Υπογραφή για το τελευταίο; Μα, τι άλλο; Ένα καταπληκτικό γκολ, ένα σουτ με φάλτσο και μόνο επιθετικοί υψηλής κλάσης μπορούν να δοκιμάσουν κάτι ανάλογο. Είναι ξεκάθαρο πως ο Φώτης Ιωαννίδης των ημερών μας, μπορεί να οδηγήσει σε ηλιόλουστες ημέρες μια εθνική ομάδα που διαθέτει καλή φουρνιά παικτών και ονειρεύεται ξανά παρουσία σε σημαντικές διοργανώσεις.