Προφανώς μπορεί να είναι και τυχαίο. Συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο άλλωστε πολλές φορές τυχαία γεγονότα με τέτοια συνέπεια που δημιουργούν εντυπώσεις. Μπορεί όμως να είναι απλά αυτό που φαίνεται. Αυτό που γράφει η λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία του πολύτιμου Τσικίνιο της σεζόν 2024-25 για τον Ολυμπιακό του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.
Έχει αγωνιστεί σε δέκα-οκτώ ματς ο Πορτογάλος. Δεν έχει πατήσει χορτάρι σε τέσσερα. Και στα τέσσερα ο Ολυμπιακός δεν σκόραρε. Ούτε με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ (0-0, 6/10). Ούτε με τον Αστέρα στην Τρίπολη (0-1, 27/10). Ούτε στο Βουκουρέστι με την Στεάουα (0-0, 28/11). Ούτε χθες βράδυ στο Φάληρο με την Τβέντε (0-0).
Αν έχει ο ίδιος ικανότητα στο γκολ; Ίσως κάπου καλά κρυμμένη. Δύο -από τα είκοσι έξι- όλα και όλα στο πρωτάθλημα. Δεν τον λες δα και σοβαρό λογαριασμό. Αν μοιράζει ασίστ; Κάπως καλύτερα -τρεις στην Super League, μία στο Europa League- αλλά και εδώ δεν προκύπτει η «ουσία» της συμμετοχής και προσφοράς του.
Γιατί ο Τσικίνιο είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού στην πάσα που προηγείται της ασίστ. Στην ασίστ πριν την ασίστ. Είτε παίζει στο «8» όπως έκανε πέρσι. Είτε φέτος ανεβαίνοντας μια στο «10» και εσχάτως και στο «11» βγαίνοντας στο αριστερό άκρο της επίθεσης.
Εκείνος που ξέρει καλά το παιχνίδι των αποστάσεων με τους συμπαίκτες του. Που γίνεται «στήριγμα» στις κατοχές. Που μπορεί να παίξει «κάθετα» στους μικρούς χώρους. Που έχει τον τρόπο του να δίνει νόημα σε αυτό που και χθες έκαναν στο πρώτο ημίχρονο ασταμάτητα ο Μπάμπης Κωστούλας, ο Χρήστος Μουζακίτης και ο Σαντιάγκο Έσε.
Κέρδισε σχεδόν όλες τις μονομαχίες στα μισά του γηπέδου ο Ολυμπιακός. Ανανέωσε μια σειρά από επιθέσεις του μέσα από τις «ανακτήσεις» των 2+1 του άξονα. Σταθερά όμως έλειπε εκείνος που θα γίνει το «σκαλοπάτι» για τη συνεργασία. Που θα δει όλες τις επιλογές και θα διαλέξει την κατάλληλη.
Επέλεξε χθες ο Μεντιλίμπαρ χωρίς Τσικίνιο να ποντάρει στο δίδυμο Ροντινέι-Ζέλσον Μαρτίνς στον δεξί διάδρομο. Έδωσε μια ευκαιρία 11άδας και στον Γουίλιαν που και στα δύο ημίχρονα ξεκίνησε με διάθεση αλλά γρήγορα λες και κουράστηκε και δεν είχε άλλο να δώσει. Ουσιαστικά ο Βάσκος δεν πήρε τίποτα από κανέναν τους
Αντίθετα είδε τον Μπάμπη Κωστούλα να επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά ότι στα 17 του είναι λες και παίζει στα 27 του. Ο μόνος που σε αυτή την 3+1 διάταξη της επίθεσης, όχι μόνο κέρδισε κατά κράτος τους αντιπάλους του αλλά πήγε να κερδίσει μόνο τους και το παιχνίδι: Εκείνος πήρε το πέναλτι στο 39΄-που έχιασε ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί-. Εκείνος έκλεψε τη μπάλα και έβγαλε τον Ζέλσον Μαρτίνς σε κατάσταση πάρε-βάλε στο 63΄. Εκείνος τα… πάντα-όλα.
Όπως στο δεύτερο ημίχρονο με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ παίζοντας ανάμεσα σε Ζέλσον Μαρτίνς, Ροντινέι και πίσω από τον Ελ Κααμπί. Όπως στην Τρίπολη όπου ήταν μακράν ο καλύτερος της αναμέτρησης για τους Ερυθρόλευκους ξεκινώντας ανάμεσα σε Μασούρα-Ροντινέι και έχοντας μπροστά τον Γιάρεμτσουκ. Δεν μπορεί όμως ο Ολυμπιακός να τα περιμένει σχεδόν όλα από ένα παιδί που ακόμη δεν έχει δίπλωμα αυτοκινήτου…
Με τον Τσικίνιο και ο μικρός είναι διαφορετικός. Και ο Ελ Κααμπί κινούμενος στο όριο των στόπερ ξέρει ότι υπάρχει κάπου γύρω του κάποιος που μπορεί να εκμεταλλευτεί το εκρηκτικό του πρώτο βήμα. Και ο Ζέλσον Μαρτίνς μπορεί να «ανοίγει» στον ασβέστη παίρνοντας το πλάτος του γηπέδου. Και ο Χρήστος Μουζακίτης με την χαρακτηριστική ηρεμία του ξέρει ποιος είναι ο play maker που μπορεί να εκμεταλλευθεί κάθε πιθανή γωνία πάσας…
Αν ο Ολυμπιακός τον είχε χθες ή στο Βουκουρέστι; Μπορεί να είχε ήδη και κανά δύο βαθμούς παραπάνω στο σακούλι του. Μπορεί πάλι και όχι. Είπαμε, συμπτώσεις. Ας την έβαζε γκολ από την βούλα του πέναλτι ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί και ίσως σήμερα να μην είχε νόημα μια τέτοια αναζήτηση για το «ποιος» και «πόσο». Άλλωστε πάντα στο ποδόσφαιρο ο καλύτερος θα είναι εκείνος που δεν έπαιξε.