Θα μπορούσε να ειπωθεί πως ένα από τα μυστικά μιας θεαματικής πορείας είναι πως δεν υπάρχουν …μυστικά! Οξύμωρο; Ισως. Μοιάζει, ωστόσο, αληθινό, κρυστάλλινο όπως το να παρακολουθείς και συνάμα να διαπιστώνεις την κατάθεση ταυτότητας και φιλοσοφίας από τον Ολυμπιακό. Το πιο μεγάλο μυστικό: αλλά αυτό δεν είναι …καλά κρυμμένο. Το βλέπουν όσοι θέλουν να δουν. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, ούτε είναι σύμπτωση η συνέχεια της περυσινής πορείας με την κατάληξη στον θρίαμβο της κατάκτησης του Conference League. Κοινή συνισταμένη; Ο Μεντιλίμπαρ.
«Κάποιος που κάνει ζογκλερικά με τη μπάλα στον αέρα κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού, ύστερα από το οποίο τέσσερις αμυντικοί του αντιπάλου έχουν το χρόνο να τρέξουν πίσω, αυτός είναι ο παίκτης που ο κόσμος πιστεύει ότι είναι υπέροχος. Λέω ότι πρέπει να πάει σε τσίρκο», έλεγε κάποτε ο Γιόχαν Κρόιφ. Ισως υπερβολή, ποιος όμως αρνείται πως έχει βάση η θεωρία ενός εκ των κορυφαίων ποδοσφαιράνθρωπων όλων των εποχών.
Ο οξυδερκής Μεντιλίμπαρ άφησε κατά μέρος τους αρτίστες και τους καλλιτέχνες και το σύνολό του αποτελεί από πολεμιστές που έχουν σε κάθε αγώνα «το μαχαίρι στα δόντια». Μια ομάδα σιδερένια, με πίστη στις δυνατότητές της και που αρνείται να χάσει όπου κι αν παίζει. Και με ξεκάθαρη τακτική, ένα πλάνο που το ακολουθεί όποιοι ποδοσφαιριστές κι αν αποτελούν την ενδεκάδα. Η άμυνα με τα μόλις τρία (!) παθητικό στο εφετινό άγνωστο …γήπεδο του Europa League, λέει προφανώς πάρα πολλά. Όλα αρχίζουν από την επίθεση και ο Ελ Κααμπί μόνο σταρ δεν νιώθει στο γήπεδο. Δείχνει πως πρέπει να εφαρμόζεται η ανασταλτική λειτουργία σε κάθε σπιθανή του γηπέδου.
Μετά έρχονται οι …δαγκάνες στον χώρο της μεσαίας γραμμής. «Πάντα πίστευα ότι κάθε παίκτης πρέπει να μπορεί να αγωνίζεται σε όλες τις θέσεις του γηπέδου. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να ακούνε όλοι τις ομιλίες περί τακτικής. Το αριστερό εξτρέμ δεν επιτρέπεται να κοιμάται όταν μιλάω για το δεξί μπακ», ήταν κάποια άλλα πιστεύω του Κρόιφ. Μήπως αυτό δεν εφαρμόζεται με θαυμαστή επιτυχία στον εφετινό Ολυμπιακό; Πολλοί μπορούν να παίξουν παντού. Ο Ροντινέι έγινε σε όχι νεαρή ηλικία, ένας δεξιός χαφ όταν τον καλεί το καθήκον. Ο Κωστούλας, με τη διάθεση και το πάθος που έχει κάποιος ώστε να καθιερωθεί, μαρκάρει σαν τρελός παίζοντας πίσω από τον κεντρικό επιθετικό.
Ο Πιρόλα ήρθε ως σέντερ μπακ και τον βλέπουμε ακόμη και αριστερό οπισθοφύλακα, μολονότι δεν είναι ο πλέον γρήγορος αμυντικός του κόσμου. Ο δε Μουζακίτης, παίκτης αποκάλυψη που δεν αρκείται στο να καλύπτει χώρους όπως συνέβαινε στην αρχή, αλλά σταδιακά αναλαμβάνει καίριες πρωτοβουλίες. Η δε διοίκηση του Βαγγέλη Μαρινάκη, επένδυσε στην προοπτική και τις Ακαδημίες, στα νιάτα και τον προπονητή που γνωρίζει και περνά τα πιστεύω του, με τα αποτελέσματα να είναι ορατά.
Παίκτες τύπου Ριβάλντο ή Τζιοβάνι δεν υπάρχουν. Τα τακουνάκια έμειναν στο ντουλάπι με τις αναμνήσεις. Ισως σε ορισμένους να λείπουν αυτά—καμμιά αντίρρηση. Αλλά το εισιτήριο της απευθείας πρόκρισης στις 16 που συνεχίζουν στη διοργάνωση ήρθε, μαζί με τα εύσημα για την άμυνα που δέχθηκε τρία γκολ και είναι η καλύτερη. Κάποια πράγματα δεν μπαίνουν καν στη ζυγαριά των συγκρίσεων. Ο Ολυμπιακός, η εφετινή έκδοση των Ερυθρολεύκων, έχει ακόμη πολλά να δώσει. Ηδη, μοιράζει υποσχέσεις. Εκτός όλων των άλλων, τον παραδέχονται και τον σέβονται οι πάντες, ενώ για το δικό της κοινό αυτή η ομάδα αποτελεί αυτό που λέμε «μια αγαπησιάρικη ομάδα»!