Η Ηλιάνα Μαυρομάτη, η οποία πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Η αισθηματική αγωγή», ενώ την βλέπουμε και στην «Ηλέκτρα» στην ΕΡΤ, μίλησε για όλα στην εκπομπή του Mega «Ακόμα δεν είδες τίποτα».
Η δημοφιλής ηθοποιός αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στο επεισόδιο της σειράς «Αρχελάου 5», στην επίμαχη σκηνή με το τρένο και την έμμεση αναφορά στο δυστύχημα των Τεμπών που «κόπηκε» στο Ertflix, ενώ εμφανίστηκε ξανά μετά τον ντόρο.
Αρχικά, η ηθοποιός σχολίασε: «Θέλω να πιστεύω ότι ήταν ένα τυχαίο γεγονός και ότι δε συνέβη κάποιου τύπου λογοκρισία, από πλευράς του καναλιού, πάνω στη σειρά και στο επεισόδιο. Πολύ περίεργη συγκυρία…».
Στη συνέχεια, η Ηλιάνα Μαυρομάτη μίλησε για τη σχέση με τους γονείς της, Βασίλη Μαυρομάτη και Λίλα Καφαντάρη και την αντίδρασή τους όταν αποφάσισε να γίνει ηθοποιός, αν και στην αρχή, όπως είπε, αντιστεκόταν και η ίδια στην επιθυμία της να ασχοληθεί με την υποκριτική.
«Ο βασικότερος λόγος ήταν η σχέση που είχα με τους γονείς μου και άρα η σχέση που είχα με την τέχνη, σε σχέση με τους γονείς μου. Δεν ήθελα να ταυτιστώ με την πορεία τους, δεν ήθελα να κάνω το ίδιο που έκαναν και εκείνοι, οπότε υπήρχε μια αντίδραση σε αυτό. Και επίσης υπήρχε μια πιο ορθολογιστική σκέψη στο μυαλό μου, που έλεγε ότι είναι μια δουλειά, ένα επάγγελμα που δεν παρέχει καμία ασφάλεια».
Ακόμα, η Ηλιάνα Μαυρομάτη αποκάλυψε: «Στα ξεκινήματα μου είχα αυτή την αγωνία να μην αντιμετωπίσω την προκατάληψη στο ότι θα πουν με βοηθούν οι γονείς μου, που είναι στο χώρο, οπότε στην αρχή έκρυβα από τους συνεργάτες μου ποια είναι οικογένειά μου. Πήγαινα στις ακροάσεις χωρίς να λέω από που έρχομαι, ποιοι είναι οι γονείς μου. Όταν με έπαιρναν σε μια δουλειά δε μάθαιναν ποιοι είναι οι γονείς μου. Υπήρχαν περιπτώσεις που το μάθανε πολύ αργότερα οι συνεργάτες και μου έλεγαν: “είσαι τρελή, τους ξέρουμε τους ανθρώπους”».
Τέλος, η ηθοποιός μίλησε για τα εφηβικά χρόνια της, την ψυχανάλυση και την απώλεια αγαπημένων προσώπων της, του πατέρα και του αδελφού της.
«Η ψυχανάλυση έπαιξε ρόλο στο να μαλακώσει και να λειάνει όλες τις αιχμές και τα σκοτάδια της ζωής μου. Ξεκίνησε από μια πάρα πολύ δύσκολη εφηβεία που ήταν σχεδόν αναγκαίο να πάω να ζητήσω βοήθεια. Ήμουν πολύ δύσκολο παιδί, ήμουν πολύ αντιδραστικό παιδί, ήμουν πολύ θυμωμένο παιδί. Με τον κόσμο, με την οικογένειά μου με τον εαυτό μου… Ήμουν έξαλλη. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο στη ζωή ενός ανθρώπου από το να χάνει ανθρώπους που αγαπάει. Ευτυχώς στη ζωή μου ποτέ δε λειτουργούσα μοιρολατρικά ή να ζητάω τα ρέστα από το σύμπαν ή από τη ζωή για τις δυσκολίες που μου φέρνει».