Π ολλές φορές, οι γονείς στην προσπάθειά τους να θέσουν όρια στα παιδιά, καταλήγουν να τα τιμωρούν. Μια λύση που είναι προσωρινή. Άλλωστε, η τιμωρία εστιάζει στην κακή συμπεριφορά του παιδιού, «δεν τακτοποίησες το δωμάτιό σου, δεν έχει τάμπλετ για δυο μέρες», και δεν έχει καμία σχέση με την πειθαρχία, που σημαίνει ακολουθώ τους κανόνες του σπιτιού.
1. Η τιμωρία δεν μαθαίνει στο παιδί πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματα που το οδηγούν σε μια «κακή» συμπεριφορά. Το κάνει να νιώθει άσχημα, να ντρέπεται, να φοβάται.
Από τη στιγμή που γεννιούνται, τα παιδιά έχουν πολλά συναισθήματα, όμως δεν ξέρουν πώς να τα εκφράσουν και πώς να τα διαχειριστούν. Οι γονείς τους τα μαθαίνουν σταδιακά, κυρίως βλέποντας πώς αντιδρούν αυτοί όταν έχουν παρόμοια συναισθήματα, και επιτρέποντάς τους να κάνουν λάθη. Να τα αποδέχονται και να τα διαχειρίζονται, βρίσκοντας λύσεις. Η τιμωρία δεν δίνει τη δυνατότητα σύνδεσης με τα συναισθήματα, αλλά ούτε με τους γονείς, ώστε να νιώσουν ασφάλεια.
2. Η τιμωρία δημιουργεί ντροπή στα παιδιά. Όταν τα παιδιά ντρέπονται, μπαίνουν σε μια κατάσταση που νιώθουν «παγωμένα», δεν ξέρουν τι να σκεφτούν, πώς να εκφραστούν. Άρα, δεν μπορούν να μάθουν από το λάθος τους, ούτε να το διαχειριστούν.
3. Η τιμωρία μαθαίνει στα παιδιά ότι είναι «κακά παιδιά». Τα παιδιά αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους από τον τρόπο που τα βλέπουν και οι γονείς. Οπότε, αν βλέπουν ότι οι γονείς θεωρούν ότι είναι κακά παιδιά, θα αρχίσουν να το πιστεύουν. Οι γονείς δεν μπορούν να περιμένουν να αλλάξουν μια κακή συμπεριφορά, αν πιστεύουν ότι έτσι λειτουργούν. Αντίθετα, πρέπει να τους δείξουν ότι τους έχουμε εμπιστοσύνη. Τα παιδιά πρέπει να αισθάνονται ότι είναι καλά, προκειμένου να βγάλουν προς τα έξω την καλοσύνη τους ως «καλή» συμπεριφορά.